filmi gösterime girdikten 1 hafta sonra sinemada cumartesi akşamı son seansta izledim. bileti gündüz sabahtan almıştık ve salonun boş olacağını düşünüyordum ama yanılmışım. buradan film izlenmez diyebileceğimiz en kötü yerlerin bile dolu olması bana yüzüklerin efendisi serisinin birini seyretmeye gelmişiz gibi hissettirdi.

sergio leone sinemasınının en önemli fark yaratan özelliklerinden biri müzikleridir ve ennio morricone bu filmde de farkını ortaya koymuş. tarantino'nun morricone ısrarında ne kadar haklı olduğu film başlar başlamaz anlaşılıyor.

3 saat 7 dakikalık süresiyle biraz uzun bir film ama kendi adıma hiç sıkılmadım. o hafta epey yorulmuştum ve filmin ilk yarısının dinginliği ve gereksiz ayrıntılara girmeden yavaş yavaş anlattığı hikayesi ve sinematografisi hoşuma gitti. ikinci yarıyla beraber yavaş yavaş artan ve sonunda zirveye ulaşan tempo ve yer yer aksiyon da seyirciyi sinemaya çeken tarantino sinemasının alamet-i farikasıdır zaten.